هيچ مردي به خواستگاري نميرود تا همسرش را تيره بخت کند وهيج دختري پيشنهاد ازدواج را نمي پذيرد تا مردي را نا اميد سازد اما چقدرازازدواجها به خوشبختي مي انجامد وچقدر زندگي در زير يک سقف براي زوجها شادي وموفقيت به ارمغان مي آورد؟
هم زن و هم مرد به اختيار و اشتياق و اميدوار و با نشاط ، پيمودن جاده زندگي را دست در دست هم آغازمي کنند و دلشان
مي خواهد همراه و همدوش يکديگر تا پايان راه در کنار هم باشند اما در بسياري از موارد اندکي از راه نرفته اند که ترديد دلهاي اميدوارشان را مي لرزاند وفاصله خود را با زندگي ايده آل وشاد ذهنشان بسيار مي بينند.
واگر هنوز عجولي جواني را در کوله پشتي خود جاداده باشند ازدواج خود رااشتباهي بزرگ قلمداد مي کنند وبا مشاهده تفاوتهاي فرد مقابل با همسري که در خيال خود پرورده اند اندوهگين مي شوند. اگر در ابتداي راه گرد خودخواهي رااز وجود خود نتکانده باشند همسر خود را متهم مي کنندو… اين تازه شروع داستان است. داستاني که اگر شخصيتهايش بدون آگاهي ،صبر وگذشت همچنان بر مرکب خودخواهي خويش بتازند به تراژدي طلاق مي انجامد ويا ميدان مبارزه اي مي شود به وسعت عمرشان که هم انرژي وفرصت زندگي خودشان را تباه ميکند وهم فرزندانشان را در گير، وحاصل اين زندگي يک دنيا نياز اجابت نشده اشت و ردي از آرامش در آن ديده نمي شود.
پس بياييد آغاز شيرين زندگي را تداوم بخشيم واگر قصه زندگي ما هم چنين رنگي به خود گرفته با قلم تدبير ، ادامه آن را به گونه اي بنويسيم که سالها آرام وخوشبخت در کنار همسرمان زندگي کنيم وسايه اي باشيم دلپذير ومطمئن براي فرزندانمان .
فراموش نکنيم که هيچ وقت دير نيست وزندگي ما – من واو- منحصر به فرد است يعني مثل خودمان!پس خودمان تصميم بگيريم وبا شناخت هر چه بيشتر خود وهمسرمان وکمي هم انصاف ، شالوده يک خانواده محکم را بنا نهيم که هيج بادي آن را نلرزاند وپناهگاه نسلهاي بعد ما باشد.مطمئن باشيد که کار سختي نيست. شمارا دعوت مي کنم به خواندن نکاتي چند که به نظر نگارنده مي توانند اثرات شگفت انگيزي داشته باشند:
عشق خوب است اما کافي نيست!
در عرصه زندگي خانوادگي اگر عشق نباشد هيچ نيست اما حقيقت امر اين است که در کنار عشق بايد تدبير وآگاهي هم لحظه به لحظه باما زندگي کند. به عبارت ديگر عشقي که در ابتداي ازدواج شکل مي گيرد نياز به دست تواناي مرد وزن پخته وبزرگ شود واگر همان کودک تازه متولد شده بماند به بادي مي رود وبه نگاهي فراموش مي شود . اما اگر بزرگ شود ماندگار است وموثر.
قبل ازازدواج چشمهايتان را خوب باز کنيد اما بعد از آن کمي آن را ببنديد!
يکي ازچيزهايي که زندگي مشترک را پويا وعاشقانه مي سازد،گذشت است. ما بارها اين جمله را شنيده ايم :« گذشت کن !» اما واقعيت اين است که عمل به اين توصيه گاهي بسيار سخت است . مثلا وقتي يقين داريد که حق با شماست اما تصميم
مي گيريد نظر فرد مخالف خود را بپذيريد .اين از آن مواردي است که مجاهده مي خواهد اما مطمئن باشيد که اين گذشتن زيباتر از مجادله است ومهمتر اين که به شما ثابت مي کند اين کار اثرات عميقي بر جاي گذاشته واز ثمرات آن بهره مند خواهيد شد.
هنر سخن گفتن را بياموزيد
يکي از مشکلات بزرگ زن وشوهرهاي تازه ازدواج کرده اين است که حرف همديگر را نمي فهمند! اين ابتداي يک داستان تکراري است که آخرش هم به « او مرا درک نمي کند!» منتهي مي شود. يکي از موثر ترين راههاي حل اين مشکل طرح اين سوال است:« نکند من نمي توانم سخنم را به خوبي بيان کنم؟ »
ما به زمان احتياج داريم تا زبان يکديگر را پيدا کنيم . در اين فاصله بهتر است از جر وبحث کم کنيم وبه آگاهي هاي خود پيرامون زبان همسرمان بيفزاييم. مثلا قبل از اينکه راجع به موضوعي با او صحبت کنيد يا نکته اي را به وي متذکر شويد از خود بپرسيد : « چگونه بگويم که او دلسرد وغمگين نشود؟ » جستجو کنيد واز بين کلمات؛ زيباترين ودلنشين ترين آنها را انتخاب کنيد وهرگز به موضوعاتي که حساسيت همسرتان را برمي انگيزد مستقيم وغيرمستقيم اشاره نکنيد.
تفاوتها را باور کنيد
آنچه مسلم است شما وهمسرتان در دو کانون متفاوت خانوادگي بزرگ شده ايد و قطعا تفاوتهايي داريد که غير قابل اجتنابند . اگر چه قبل از ازدواج اين تفاوتها وجود دارند اما در عرصه زندگي مشترک بيشتر خودنمايي مي کنند. پس به جاي نگراني اين تفاوتها را باور کنيد. نگذاريد که آنها شما رااز هم دور کنند. اگرتفاوتها را بشناسيد وازآنها نترسيد در بسياري از موارد مي توانند موجب تکامل شما وهمسرتان باشند ضمن آن که درطول زمان اين تفاوتها رنگ خوشبختي وتفاهم مي گيرند وبه زيبايي زندگي کمک مي کنند.
همسرتان را عاشقانه دوست بداريد اما خودتان را فراموش نکنيد !
شما مي خواهيد سالها در کنارهمسرتان زندگي کنيد؛ به اندازه عمرتان . ماهمگي خوب مي دانيم که فقط يکبار فرصت زندگي کردن داريم پس بايد عاقلانه زندگي کنيم. به عبارت ديگر نبايد جانب افراط را انتخاب کنيم ودائما حقوق طرف مقابل را تامين کنيم بلکه بايد حقوق خود را نيز مطالبه کنيم ! البته ظريف ، زيبا وصادقانه .
خانمي را مي شناسم که سالها در خدمت شوهر وبعد فرزندانش بود وخودش را کاملا فراموش کرده بود. اطرافيان ، او را الهه ايثار مي دانستند اما عاقلتر ها نگران او بودند. سالهاي بعد که توان ونشاط جواني از او فاصله گرفت بسيار متوقع شد؛ از همسر واز فرزندانش ،توقعاتي که اجابت آنها از توان خانواده اش خارج بود . مي دانيد چرا؟ چون او يک عمر رانثار کرده بود . آيا مي شود اين عطا را جبران کرد؟